Nadzwyczajni szafarze komunii świętej
,,Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi”. Jest ona miejscem, gdzie mogą się gromadzić wszyscy wierni na niedzielną celebrację Eucharystii. Parafia wprowadza lud chrześcijański do uczestniczenia w życiu liturgicznym i gromadzi go podczas tej celebracji; głosi zbawczą naukę Chrystusa; praktykuje miłość Pana w dobrych i braterskich uczynkach (…)”. Zanim 15 sierpnia 1945 roku kard. August Hlond, wyposażony przez Stolicę Apostolską w specjalne pełnomocnictwa, ustanowił administrację kościelną na ziemiach odzyskanych, już 16 maja 1945 roku ks. Biskup Stanisław Adamski z Katowic omówił z ks. Józefem Kramerem, pełniącym wówczas obowiązki wikariusza generalnego we Wrocławiu, sprawę napływającej ludności, a z nią polskich duszpasterzy. Ksiądz J. Kramer zezwolił wtedy dziekanom udzielać jurysdykcji kapłanom przebywającym na Śląsk Opolski i przydzielać im parafie. Pracowali oni w charakterze wikariuszy kooperatorów. Na mocy tych uprawnień kapłani polscy przebywający z innych diecezji mogli spełniać funkcje kapłański, chociaż nie mieli jeszcze prawa otrzymywania samodzielnych placówek duszpasterskich. Już na przełomie roku 1945-46 opuścili Nysą niemieccy kapłani i wtedy nastąpiło formalne objęcie centralnej parafii w mieście pw. Św. Jakuba przez ks. Józefa Czajkowskiego. Pierwsza wzmianka o utworzeniu kuracji przy kościele seminaryjnym Księży Werbistów pochodzi z 1940 roku. Wtedy to władze niemieckie zaczęły ściągać do służby wojskowej księży nie będących proboszczami lub którym nie została wyraźnie powierzona opieka duszpasterska. Kurie biskupie ratowały się wówczas erygowaniem nowych ośrodków duszpasterskich, nazywanych często kuracjami, których duszpasterze uchodzili za samodzielnych proboszczów. Taki ośrodek duszpasterski powołano także w 1940 roku przy klasztorze werbistowskim. Kurację przy Domu św. Krzyża erygował Ordynariusz Wrocławski. W tym też czasie doszło do rozmowy między kanonikiem Karolem Wawrą z parafii św. Jakuba w Nysie a proboszczem parafii św. Jana Chrzciciela ks. Kynastem. Ustalono wówczas, że spora część mieszkańców z parafii św. Jana Chrzciciela uczęszczała na nabożeństwa do kościoła pw. Matki Bożej Bolesnej. Po pertraktacjach między parafią św. Jana Chrzciciela i klasztorem ojców werbistów utworzona przy Domu św. Krzyża w Nysie placówkę duszpasterską. Umowa z dnia 15 lipca 1940 roku przewidywała dla kuratusa: odprawianie typowych nabożeństw z kazaniem i udzielanie sakramentów, katechizację dzieci i młodzieży, odwiedziny rodzin i chorych oraz kolędę. Pozostałe posługi jak: chrzty, śluby, pogrzeby, przygotowanie do I Komunii świętej, a także wszelka działalność w zrzeszeniach należały do proboszcza parafii św. Jana Chrzciciela. W Kurii Diecezjalnej w Opolu znajduje się Memoriał z dnia 12 lutego 1945 roku w sprawie klasztoru św. Krzyża: ,,Na mocy rozporządzenia wojewody (…) SVD objęła w posiadanie własność kościelną (…) w Nysie, mianowicie: nieruchomości i ruchomości Domu Misyjnego św. Krzyża” Kuracja w latach czterdziestych obejmowała swym zasięgiem całą tzw. Górną Wieś, Zamłynie, Miedniki, ulice: M. Reja, J. Lelewela i J. Kochanowskiego. W 1947 roku dołączono do obsługi Kuźnicę, a od 22 lutego 1949 roku Różankę. W roku 1946 liczba wiernych wynosiła już 600 osób, dlatego zabiegano o przyłączenie kolejnych ulic leżących w pobliżu klasztoru od strony miasta. Odpowiedź z Kurii w tej kwestii z dnia 19 listopada 1947 roku była negatywna i uzasadniała swoje stanowisko racjami ekonomicznymi, wskazując na konieczność odbudowy kościoła św. Jakuba z ofiar wiernych należących do tej parafii. Czternastego kwietnia 1950 roku ówczesny kuratus o. Aleksander Chodoba SVD skierował prośbę do Administracji Apostolskiej Śląska Opolskiego w sprawie zmiany nazwy kuracji na parafię. Po sześciu dniach przyszło rozstrzygnięcie. Na podstawie pisma Administracji Apostolskiej Śląska Opolskiego z dnia 20 kwietnia 1950 roku pozwolono tylko na używanie pieczątki z napisem ,,Kościół parafialny” zamiast ,,Kościół Kuracjalny”. Rok później 30 sierpnia 1951 roku wydane zostało zaświadczenie: ,,Ordynariat Śląska Opolskiego zaświadcza niniejszym jako kościelna władza nadzorcza, że dawniejsza Kuracja św. Krzyża w Nysie jest samodzielną placówką i posiada przywileje orz obowiązki parafii w sensie przepisów prawa kanonicznego”. W roku 1973 wpłynęła do Administracji Apostolskiej prośba o. Józefa Grzesika SVD o przyłączenie do parafii niektórych ulic należących do parafii św. Jakuba w Nysie. Dziesiątego listopada 1978 roku nastąpiło przyłączenie nowych ulic z parafii św. Jakuba do parafii Matki Bożej Bolesnej. Potwierdził to dekret Księdza Biskupa Ordynariusza opolskiego z 2 lutego 1979 roku. Były to ulice: Broniewskiego, Fałata, Kasprowicza, Konopnicka, Mickiewicza, Powstańców Śląskich, Prusa (numery parzyste), Sienkiewicza, Słowackiego, Sudecka, Żeromskiego. Należy w tym miejscu wyjaśnić, iż parafia nie posiada aktu erygowania, czyli dokumentu Biskupa Diecezjalnego odnośnie utworzenia parafii, o tym fakcie dowiadujemy się z późniejszych dekretów opolskiego władzy diecezjalnej. Wynika z nich, że parafia Matki Bożej Bolesnej usytuowana w południowej części Nysy obejmuje sobą dzielnice i nowo wybudowane osiedla: Górna Wieś, osiedle Komisji Edukacji Narodowej, osiedla Gałczyńskiego, osiedle Rodziewiczówny, Zamłynie i wyżej wymienione ulice dołączone w 1978 roku. Parafia Matki Bożej Bolesnej rozrosła się bardzo szybko. Z 600 wiernych w 1946 roku liczba parafian wzrosła do 9000 w 1992 roku. Obecnie liczy 11000 parafian i jest drugą pod względem liczby wiernych parafią w 48-tysięczenj Nysie.